Μάθε τι νέο κυκλοφορεί:

Τρίτη 30 Ιουλίου 2013

#athens_takeover: Helm

Αναδημοσίευση συνέντευξης από το http://luben.tv/ 

60 λεπτά της ώρας πίσω από ένα σύγχρονο τερματικό. Μια κουβέντα στα πέριξ, σχετική με πιξελς, κομιξ, ζεντιξ και φανζινς.
Ένας από τους πιο ενδιαφέροντες έλληνες νέους σχεδιαστές, δημιουργούς κομιξ, pixel artists και γελοιογράφους κρύβεται πίσω από τον άγριο γορίλα της αφίσας μας. Ο Τηλέμαχος Σταυρόπουλος, κατά κόσμον Helm, αφιερώνει ακριβώς 60 λεπτά της ώρας για μια κουβέντα εφ΄ όλης της ύλης. Απο τα κομιξ, στον υπαρξισμό και από τον Μπρεχτ στους Fates Warning.

 
Συνέντευξη στον Judas Priestley
Λοιπόν, τι σημαίνει κομιξ αλήθεια;
Θεέ μου. Κομιξ σημαίνει να χρησιμοποιείς σαν παραπλανητικό σκεύος την παιδική συσχέτιση με τα μπαρμπαδέλια που έχει ο κόσμος για να ακουμπήσεις υπερβατικά ευαίσθητα σημεία στην ατομικό και κοινωνικό ψυχισμό. Πως λέμε «Μίκι Μάο;» Κάτι τέτοιο.

 
O Walt Disney δηλαδή όταν δε κατέδιδε κομμουνιστάς, ζωγράφιζε ποντίκια με γάντια και παντελόνια για να ακουμπήσει υπερβατικά ευαίσθητα σημεία στον κοινωνικό ψυχισμό;
Α, έτσι χρησιμοποιώ εγώ τα κομιξ. Ο Γουολτ Ντίσνεϊ ήταν αρκετά πιο σαδιστής. Δες αυτό: http://theblarg.wordpress.com/2009/07/11/mickey-mouse-suicide/


Τι σημαίνει «κάνω κομιξ στην Eλλάδα του 2013»;
Μπορώ να μιλήσω μόνο για μένα, άλλοι συνάδελφοι έχουν άλλες εμπειρίες.
Μια φορά μια αναγνώστρια μου είπε ότι «έτσι τις αρέσουν οι καλλιτέχνες, στρατευμένοι» για να με επιβραβεύσει, το οποίο με έβαλε σε σκέψεις επειδή ποτέ δεν ένιωσα τον εαυτό μου ως τέτοιο (ως στρατευμένο, δηλαδή, φαντασιώσεις καλλιτεχνίας δόξα τον θεό, είχαμε). Και της απάντησα ότι εγώ κάτι υπαρξιστικά κόμιξς και ελλειπτικά ψυχοδράματα έκανα μέχρι τότε, όλα με τις χαρακτηριστικες ακοινώνητες και αποκομμένες φορτίσεις της εποχής που με σχημάτισε. Η κρίση μας επιστράτευσε υποχρεωτικά. Έπρεπε να βρω τι είναι αυτό το οποίο όχι μόνο μπορώ αλλά και οφείλω να επικοινωνήσω με συνανθρώπους μου και να αντέξω τα ιδιότυπα φορτία μιας 'άποψης' που αν όχι συνεπής, είναι τουλάχιστον διακριτή. Μια μικρή επιστροφή στον μοντερνισμό, δηλαδή.


Η φίλη σου φαντάζομαι ότι μίλαγε με αφορμή τη δουλειά σου για την εφημερίδα «Ελλάδα Σήμερα»…
«Ελλάδα Αύριο» κόπανε…


Αυτό! Μίλησε μου για τις δουλειές σου πριν απο αυτά τα στριπς.
Το κύριο έργο μου πριν από τα στριπακια ήταν το «ΖΧ», ένα κόμικ ασπρόμαυρο πενηντατόσων σελίδων που το αγαπώ πολύ, που πραγματεύεται την σύγκρουση επιθυμίας και της τυχαίας φρίκης και το πως τα συντρίμμια από αυτή την σύγκρουση λέγονται Μνήμη. Α, έχει και ρομπότ! Και είναι μασκαρεμένο σαν μια λάιτ «ιστορία αγάπης».
Πριν από αυτό είχα βγάλει και το «Εκτός Θέματος», μια αυτοέκδοση από μονοσέλιδες ιστορίες κόμιξ σε ένα μέγεθος που δεν χωράει σε καμία βιβλιοθήκη (κάτι έπρεπε να προσπαθούσα να αποδείξω). Το περιεχόμενο είναι ποικιλόμορφο, αλλά δεν έχει σημασία, δεν είναι λες και θα το βρείτε πουθενά.
Νωρίτερα, όσο μάθαινα τα κόμιξ, κάπου στα 20-23 μου, συμμετείχα και στο φανζίν 'Free Your Line' που πήρε και ένα βραβείο.
Μεταξύ όλων αυτών επαγγελματικα έκανα και γραφικά για βιντεο-γκειμς, (δισδιάστατα, pixel-by-pixel) για διάφορους πελάτες, ο μεγαλύτερος μεταξύ αυτών η Wayforward για ένα παιχνίδι που λέγεται Aliens:Infestation, για το Nintendo DS, που το έβγαλε η Sega ως publisher και λένε ότι δεν είναι κακό – δεν ξέρω, δεν το έπαιξα ποτέ.
Σε αυτόν τον χώρο – των γραφικών – επαγγέλλομαι και τώρα.
Κατά τα άλλα κάνω διάφορα comissions άμα κάτσουν, τατουάζ, μπλουζάκια, αφίσες, τέτοια. Άμα θέτε κάτι, πείτε. Στρατευμένος είμαι, λέει.
helm3


Το ZX έχει μερικά από τα πιο εντυπωσιακά κάδρα και σκίτσα που έχω δει σε ελληνικό κόμικ. Ανάφερέ μου επιγραμματικά τις πιο στιβαρές επιρροές σου απο τον χώρο του σχεδίου και γενικά.
Οι Fates Warning, ο Andrea Pazienza, ο Moebius, ο Yukito Kishiro, ο Barry Windsor Smith, ο Alan Moore, ίσως και ο Chris Ware αλλά ίσως αυτό ήρθε κάπως αργά και το ξεπέρασα.


Το story πάντως, στο ΖΧ, αισθάνομαι ότι με αφήνει λίγο απέξω. Αλλά ίσως έτσι πρέπει κιόλας…
Τα κομιξ μου είναι επίτηδες βασισμένα στο κονσεπτ της Μπρεχτικής αποξένωσης.


Δηλαδή;
Χρησιμοποιώ φορμαλιστικά μέσα αντιδραστικά για να απομακρύνω τον αναγνώστη από την πλοκή και να καταλύσω το Θέαμα του έργου μου, γιατί δεν θέλω να ταυτιστεί με κανέναν και τίποτε. Θέλω να δυσκολευτεί και να αναγκαστεί να δεχθεί την α-φύσικη κατάσταση που αφηγούμαι χωρίς να μεθύσει από παραμύθι. Δηλαδή, δεν θέλω να 'μπει στην θέση' κανενός. Θέλω να δεχτεί ότι υπάρχει η κατάσταση χωρίς να τον αφορά άμεσα. Θέλω να επιστρέφει στην μνήμη του που και που άβολα και χωρίς να το περιμένει.
Ο τρόπος που γίνεται αυτό στα κόμιξ είναι σύνθετος. Το κύριο συστατικό είναι, ας πούμε, κακία.

 
helm5

 
Το τελευταίο είναι παράξενο, όταν πριν μιλούσαμε για στράτευση. Φαντάζομαι ότι το κύριο συστατικό των στρατευμένων στριπς σου δεν είναι η κακία.
Μα αυτό οφείλω. Η κακία είναι φορμαλιστική μέθοδος. Το τι έχεις να πεις πρέπει να είναι πραγματικό και ειλικρινές.


Αυτό μου θυμίζει εκείνη την περιπέτεια σου με την εφημερίδα Παρασκευή και 13. Θύμισέ μου, τι είχε συμβεί τότε;
Η αυτή εφημερίδα που με πλήρωνε για την μια ολοσέλιδη ιστορία μου την εβδομάδα (σοκ και δέος για τον 21χρονο εγώ τότε να πάρω τα πρώτα μου λεφτά για να κάνω κόμιξ), άρχισε να δίνει μαζί με το φύλλο της και λάιτ στην αρχή, και αργότερα χάρκορ τσόντες για να παραμείνει ανταγωνιστικη στα περίπτερα. Έκανα ένα κόμικ στο οποίο καυτηρίαζα το τι αυτό σημαίνει για το περιεχόμενο της εφημερίδας, και τα κομιξ μας μαζί (πως μας ομοιάζει με την χαρτοσακούλα που βάζεις μέσα το αλκοόλ απο την κάβα, αν θες – ή ίσως λαδόκολλα για το ψάρι;) και η σελίδα δεν δημοσιεύτηκε (ίσως μάλιστα ένα ορθωμένο πέος σε ένα καρέ να μην ήταν καν το χειρότερο σημείο του κόμικ για τον εκδότη) και έτσι η συνεργασία μας έληξε.


Ποιά είναι τα όρια τελικά σε αυτό το παιχνίδι; Αυτό του «εργάτη των media»;
Υπάρχουν κάποια όρια που όσο δυνατή πένα και να είσαι (όχι ότι εγώ ήμουν στα 21) δεν μπορείς να έχεις την αριστοκρατική πολυτέλεια να πεις 'διαχωρίζομαι από το έντυπο που με εκδίδει'. Αν πχ, το έντυπο γράψει στην πρώτη σελίδα «θάνατος στους μετανάστες» ή κάτι τέτοιο.
Όχι ότι θα πω εγώ στους συνάδελφους τι να κάνουν, απλά τότε κινήθηκα έτσι, έμενα και στον πατέρα μου, άντεχα.
Ηθικό Απόλυτο και εργασία σε καπιταλιστικό σύστημα δεν πάνε μαζί.

 
helm4

 
Αν όχι απόλυτο, τι υπάρχει ωστόσο; Πως ονειρεύεσαι τον εαυτό σου, στο πλαίσιο της δουλειάς σου; Τι θα ήθελες να κάνεις, ιδανικά;
Υπάρχουν συμβιβασμοί και στρατηγικές μάχες και όσο γίνεται προστασία του φαντασιακού μας κέντρου. Είμαστε όλοι συνένοχοι στον καπιταλισμό, αλλά όταν αρχίσουμε και *μιλάμε* σαν ρομπότ_της_αγοράς, κάτι έχει πεθάνει. Καλλίτερα υποκριτές!
Θέλω να μπορώ να στηρίξω το σπίτι μου πρωτίστως και να ζω με σχετική αξιοπρέπεια, δηλαδή, είμαι εργάτης. Θέλω και να προσφέρω όσο μπορώ καλλιτεχνικά ειλικρινή δουλειά που ανακατατάσσει έστω και λίγο κάποιες αυτόματες παραδοχές κα καταλύει κάποια κλισέ που έχουμε μέσα μας.
Αυτοί οι δυο στόχοι έχουν προφανώς, τριβές μεταξύ τους.

 
helm1

 
Όταν ήμασταν παιδιά, όσοι και όσες είχαν έφεση στα καλλιτεχνικά είχαν ένα όνειρο. Να κάνουν το δικό τους «magnum opus». Είχαν ένα σχέδιο. Πώς το βλέπεις αυτό; Έχεις κάποιο καλλιτεχνικό πλάνο;
Ναι, θα επιμείνω στον χώρο των βιντεογκειμς για τα επόμενα 3-5 χρόνια, δουλεύοντας πολύ σκληρά, για να υπάρξει ένα δίχτυ ασφαλείας οικονομικό. Και μετά ή πάλι κομιξ η θα κάνω τα δικά μου βιντεογκειμς που θα έχουν πιο ριζοσπαστικές καταβολές από αυτά που μου ζητάνε οι πελάτες τώρα ή και τα δύο.
Πιστεύω ότι το «ZX» είναι το 'απαραίτητο έργο μου. Δεν πειράζει και να πεθάνω μετά από αυτό. Τα άλλα είναι έξτρα.
Δεν με πιέζει πια το υπερεγώ μου δηλαδή να κάνω 'μεγάλη τέχνη'.


Πώς βλέπεις την ελληνική σκηνή κομιξ;
Η Ελληνική σκηνή έχει κάθε χρόνο και περισσότερη παραγωγή, όσο περίεργο και αν είναι αυτό και το επίπεδο είναι πια πολύ υψηλό. Δυστυχώς διαβάζω όλο και λιγότερα επειδή δεν έχω λεφτά να τα αγοράσω αλλά και επειδή ίσως όσο μεγαλώνω τόσο λιγότερο θέλω να καταναλώνω καινούρια τέχνη γενικά.
Το comicdom con είναι μια πολύ ευχάριστη στιγμή κάθε χρόνο επειδή νιώθουμε εκεί μέσα λες και η δουλειά μας εχει αξία και νόημα. Είναι αρκετά κουραστική η τόση κοινωνικοποίηση, βέβαια.

 
Σε ευχαριστώ πολύ για όλα.
Ευχαριστώ εγώ για την συνέντευξη, υποθέτω ότι και αυτή με κάνει να νιώθω ότι η δουλειά μου έχει κάποια αξία. Αν με ψάχνει κανείς, να με βρει στο φέισμπου, αν θέλει να αγοράσει κάποιο κομιτς μου να ψάξει στο comicworld.gr, αν αγαπάει τα γατσάκια και τα πάγκς και τα γαλλικά μπουλντόγκ και τους ανθρώπους όσο γίνεται, αυτό είναι πολύ ωραίο.
Περισσότερα για μένα μπορείτε να βρείτε εδώ:

Δευτέρα 29 Ιουλίου 2013

Θηλυκός σούπερ - ήρωας με μπούρκα μάχεται για τα πακιστανικά σχολεία

Αναδημοσίευση άρθρου από το http://news247.gr

Στόχος του κινουμένου σχεδίου "Burka Avenger" είναι να αναδείξει την αξία της μόρφωσης στην πακιστανική κοινωνία
Ένας θηλυκός χαρακτήρας σούπερήρωα ντυμένος με μπούργκα και με την ονομασία Burka Avenger -ο εκδικητής με τη μπούργκα- θα κάνει το ντεμπούτο του σε πακιστανικό τηλεοπτικό δίκτυο τον επόμενο μήνα.
Η καρτούν - πρωταγωνίστρια, που εμπνεύστηκαν οι δημιουργοί της "Burka Avenger",  έχει άλλη προσωπικότητα το πρωί και άλλη το βράδυ, όπως συνηθίζεται με τους σούπερ-ήρωες.
Έτσι το πρωί είναι μια ήρεμη και ευγενική δασκάλα στο σχολείο, αλλά το βράδυ μετατρέπεται σε σκληρό εκδικητή των κακών που μισούν το σχολείο. Και όπου... "κακοί" βλέπε Ταλιμπάν!  
Για πολλούς στο Πακιστάν είναι η απάντηση της χώρας στις "αμερικανιές" όπως η Wonder Woman και το Supergirl. Η εκδικήτρια που φέρει τη χαρακτηριστική ενδυμασία του Ισλάμ  χρησιμοποιεί αντί για όπλα, βιβλία και στυλό ενάντια στους κακούς, οι οποίοι προσπαθούν να κλείσουν το σχολείο των κοριτσιών, όπου εργάζεται.
Το σόου της Burka  Avenger δεν έχει ξεκινήσει ακόμη στην τηλεόραση, αλλά έχει ήδη δημιουργήσει μεγάλη εντύπωση σε μια χώρα όπου η θηλυκή βασική εκπαίδευση εκτιμάται σε ένα ζοφερό 12% και όπου οι Ταλιμπάν συνεχίζουν μια εκστρατεία κατά την οποία εκατοντάδες σχολεία θηλέων έχουν ανατιναχθεί στο βορειοδυτικό τμήμα της χώρας.
Η σειρά κινουμένων σχεδίων είναι το πνευματικό παιδί του Πακιστανού ποπ τραγουδιστή  Aaron Χαρούν Ρασίντ, ο οποίος έθεσε πέρυσι ως στόχο να αναπτύξει ένα παιχνίδι για iPhone με το ίδιο όνομα εκτιμώντας πως έτσι θα μεταδώσει θετικά μηνύματα στα παιδιά.
Ο Aaron Rashid θεωρεί πως το καρτούν θα διδάξει στα παιδιά τις αξίες της ανοχής, της ισότητας και άλλα κοινωνικά θέματα στην πακιστανική κοινωνία.
Ο ίδιος τονίζει ότι το κεντρικό θέμα είναι η μη βία, με το επιχείρημα ότι η πρωταγωνίστρια χρησιμοποιεί βιβλία και στυλό για να εμποδίσει τους εχθρούς της, ακόμη και αν χτυπά τους ανθρώπους με αυτά. "Είναι ο συμβολισμός τόσο πολύπλοκος για τα μικρά παιδιά να καταλάβουν;" αναρωτιέται.
Βέβαια η δημιουργία αυτού του καρτούν έχει προκαλέσει αντιδράσεις από μερίδα γυναικών της χώρας, οι οποίες υποστηρίζουν πως είναι υποτιμητικό για τις γενναίες γυναίκες στις συντηρητικές περιοχές του Πακιστάν, οι οποίες, έχουν αγωνιστεί για τα δικαιώματα, την εκπαίδευση και τη δικαιοσύνη των γυναικών, και οι οποίες έχουν πει "όχι" σε αυτού του είδους  τα στερεότυπα, να βλέπουν ένα τέτοιο κινούμενο σχέδιο βασισμένο και στα δυτικά πρότυπα.

Κυριακή 28 Ιουλίου 2013

9 πράγματα που μας ενθουσίασαν από το φετινό Σαν Ντιέγκο

Αναδημοσίευση άρθρου από το http://www.oneman.gr/

Τα ζυγίσαμε και καταλήξαμε. Ποιες ταινίες μας έκαναν να τις περιμένουμε με ακόμα μεγαλύτερη ανυπομονησία;

Είναι περίεργο τέρας το Comic-Con του Σαν Ντιέγκο. Κάποτε ήταν ένα event για κόμικς και πλέον πασχίζεις να βρεις ειδήσεις για κόμικς μέσα από αυτό το ιερό τετραήμερο. Αντ’αυτών, κάθε κείμενο, κάθε βίντεο, κάθε είδηση, αφορά το Χόλιγουντ και κάποια από τις διαρκείς προσπάθειες των στούντιο να δημιουργήσουν τζάμπα hype για τα προϊόντα τους απλώς ενθουσιάζοντας τις στρατιές των εν δυνάμει φανατικών με κάτι μισά κλιπάκια ή ακόμα και απλώς έναν τίτλο ταινίας.
Αν ακουγόμαστε επικριτικοί τότε να διευκρινίσουμε πως ευχαρίστως δεχόμαστε το ρόλο. Είμαστε σε ένα σημείο στον φαύλο κύκλο ενθουσιασμού και γαματοσύνης της ποπ κουλτούρας μας όπου το να ετοιμάζεσαι για ένα event, είναι συχνά περισσότερο event κι από το ίδιο το event. Είναι σωστά τώρα αυτά τα πράγματα;, θα ρωτήσει ο αγνός σινεφίλ από την πολυθρόνα του. Υποθέτω πως όχι, σενιαρισμένε φίλε μου, μην τρελαίνεσαι. Μπορεί να μην είναι σωστά, αλλά είναι.
Για να το πω αλλιώς. Ανεβαίνει όλο το καστ του X-Men: Days of Future Past πάνω στη σκηνή. Ταυτόχρονα. Τρεις κάτοχοι Όσκαρ, μερικοί ακόμα υποψήφιοι, δύο Magneto, δύο Xavier, ένα Captain Picard, ένας Gandalf, ο Hugh Jackman, και είμαι σίγουρος πως κάπου εκεί μέσα υπήρχαν και 5-6 νομπελίστες.
Τι θες τώρα, να μην ενθουσιαστώ;
Στην τελική πού αλλού θα βρεις τον Tom Hiddleston, ανησυχητικά αφοσιωμένο στον χαρακτήρα του Λόκι, να παραδίδει αυτό το ρεσιτάλ;
Άκου τι γίνεται.
Με πλήρη παραίτηση λοιπόν στα γρανάζια του συστημικού hype, και με λίγες μέρες απόσταση για να χωνέψουμε όσα είδαμε (κι όταν λέω ‘είδαμε’, εννοώ βασικά ‘χαζέψαμε σε βιντεάκια που έσκαγαν ξανά και ξανά στο timeline μας στο twitter όλο το τριήμερο’), ξεχωρίζουμε τα 7 σημαντικότερα πράγματα που έγιναν στο Σαν Ντιέγκο φέτος.
Και αφού μιλήσουμε γι’αυτά, εικάζουμε τι μπορεί να σημαίνουν για το εκάστοτε πρότζεκτ για το οποίο προετοιμάζουν το έδαφος.

9. How I Finally Met Your Mother

Εύγε στους αυτοσαρκαστικούς δημιουργούς του ατελείωτου σίτκομ, που εισήγαγαν την επερχόμενη τελευταία σεζόν της σειράς με ένα βιντεάκι όπου τα παιδιά του Τεντ γίνονται επιτέλους έξαλλα με την απλωτή διήγηση του πατέρα τους.
Το καλό: Ήταν ανέκαθεν σειρά με περιορισμένο προσδόκιμο ζωής και είναι φανταστικό που πλέον λειτουργεί με τον στόχο σαφή.
Το κακό: Νοιαζόμαστε ακόμα;

8. Avengers 2: Τίτλος

Οι Avengers τώρα είναι κυβέρνηση, οπότε δε χρειαζεται να κάνουν και υπερβολικά πολλά, παρά μια απλή συντήρηση δυνάμεων. Έτσι κι αλλιώς είναι πολύ νωρίς, είμαστε 2 χρόνια πριν την ταινία. Άρα η παρουσία του φιλμ περιορίστηκε στην ανακοίνωση του τίτλου του σίκουελ, Age of Ultron, το οποίο οδήγησε με τη σειρά του σε μπόλικες συζητήσεις σχετικά με το ποια θα είναι η πλοκή, με το ποιος θα είναι ο ρόλος του Vin Diesel σε αυτό, κλπ κλπ.
Το καλό: Ο Ultron είναι κουλ κακός.
Το κακό: Είναι κακός που δημιουργούν οι ίδιοι οι Avengers, και δεν είμαι τρελός φαν των περιπετειών όπου ήρωες πολεμούν συνεχώς απειλές που έχουν εν μέρει δημιουργήσει οι ίδιοι ή είναι αποτέλεσμα της ύπαρξής τους. (Βασικά όλα τα Iron Man, για παράδειγμα.)

7. Coulson Lives!

Έχουμε ήδη ανακηρύξει το “Agents of S.H.I.E.L.D.” την πιο πολυαναμενόμενη σειρά της νέας σεζόν δίχως φυσικά να έχουμε δει λεπτό. Το ABC πρόβαλε τον πιλότο στο Σαν Ντιέγκο και οι αντιδράσεις ήταν θετικές τόσο από το κοινό (αναμενόμενο) όσο κι από τους κριτικούς (επίσης αναμενόμενο, αλλά περισσότερο ενδεικτικό).
Το καλό: Ότι ο Coulson ζει!
Το κακό: Ότι ο Whedon μπορεί να μην ασχολείται 100% με τη σειρά λόγω Avengers 2, και γι’αυτό να υποφέρει δημιουργικά στη συνέχεια.

6. #sixseasonsandamovie

O δημιουργός του Community, Dan Harmon, επιστρέφει φέτος στη σειρά από την οποία απολύθηκε, και το γιόρτασε ερχόμενος στο πάνελ ντυμένος αυτοσχέδιος Iron Man. OK, εντελώς κάτι που ο Harmon θα έκανε. Μίλησε για το σχεδιασμό της νέας σεζόν, που περιλαμβάνει ένα animation επεισόδιο, ένα σίκουελ στο Dungeons & Dragons επεισόδιο, και μερικά ‘νορμάλ’ επεισόδια. Σοκ.
Το καλό: Ότι ο άνθρωπος που έκανε τη σειρά αυτό που ήταν, επέστρεψε.
Το κακό: Ότι ένας άλλος φεύγει. Ο Donald Glover (a.k.a. Childish Gambino) φεύγει για να εστιάσει στη μουσική του καριέρα. Είναι λες κι αυτή η σειρά είναι καταδικασμένη να βασανίζεται για όσο ζει ακόμα.

5. We used to be friends

Η Veronica Mars άλλαξε τα δεδομένα με το προ μηνών Kickstarter, όπου απλοί φανς χρηματοδότησαν την ταινία που τόσα χρόνια προσπαθεί να βάλει μπροστά ο δημιουργός της καλτ σειράς, Rob Thomas. Η ταινία ολοκλήρωσε γυρίσματα μόλις χθες, και στο Σαν Ντιέγκο είδαμε το πρώτο τρέιλερ. Απίστευτο κι όμως αληθινό- ζούμε πραγματικά στην εποχή όπου οι φανς απαιτούν και λαμβάνουν.
Το καλό: Γράφεται ιστορία εδώ. Μια σειρά που πέθανε πριν τόσα χρόνια, γίνεται ταινία, με διαδικασίες όσο συνοπτικές μπορεί να είναι το “χέι, φανς, θέλετε να πληρώσετε για να γίνει η ταινία;;”
Το κακό: Μπορεί να μην είναι καλή. Ή μπορεί να είναι, αλλά να ξενερώσουν πολλοί από αυτούς που είχαν πληρώσει. Αλλά whatever. Είπαμε, γράφεται ιστορία.

4. Ρακούν στο διάστημα

Μπορεί αυτή να είναι η πιο περίεργη και κουλή στουντιακή ταινία όλης της Υπερηρωικής Εποχής; Αναμφίβολα. Ένα μάτσο άγνωστοι χαρακτήρες, μεταξύ των οποίων ένα διαστημικό ρακούν που μιλάει (απλά δέξου το) και ένα νοήμον δέντρο (σοβαρά, απλά δέξου το) πολεμούν κάτι over-the-top εξωγήινους. Και η Marvel έχει διαλέξει αυτή την ταινία να οδηγεί στο Avengers 2. Εντάξει λοιπόν.
Το θέμα είναι πως στο Σαν Ντιέγκο μαζεύτηκε όλο το καστ, όλοι έκαναν απόλυτα θετική εντύπωση, η Karen Gillan του Doctor Who ξυρίστηκε γουλί για την ανάγκες του ρόλου της, ο Benicio del Toro ήταν εκεί και μάλλον το διασκέδαζε χωρίς να πολυκαταλαβαίνει, προβλήθηκαν αποσπάσματα που απόλαυσαν υπερ-θετικής υποδοχής, και γενικά όλοι μιλούν για την ευχάριστη έκπληξη του φετινού Con.
Το καλό: Είναι ένα παρανοϊκό στοίχημα σε μια εποχή που το Χόλιγουντ μοιάζει να μην παίρνει κανένα απολύτως στοίχημα για τίποτα. Δεν έχουμε ιδέα τι να περιμένουμε κι αυτό είναι... αν μη τι άλλο συναρπαστικό. Αν βγει καλό, δε θα το ξεχάσουμε ποτέ.
Το κακό: Ότι αν βγει κακό, είναι επίσης σίγουρο πως δε θα το ξεχάσουμε ποτέ. Ούτε και η Marvel.

3. Sandra Bullock στο διάστημα

Ανάμεσα σε όλες τις υπερηρωικές ταινίες και τις καλτ σειρές, υπήρξε και μια άκρως φεστιβαλική εμφάνιση, το Gravity του μάγου Alfonso Cuaron, που θα ανοίξει το φεστιβάλ Βενετίας τον άλλη μήνα. Είναι η πρώτη ταινία του Cuaron μετά το “Children of Men” και είναι μάλλον ένα κλειστοφοβικό θρίλερ δύο προσώπων, με Sandra Bullock και George Clooney στο αχανές του διαστήματος. Όσοι είδαν σκηνές τρελάθηκαν. Τις μέρες που ακολούθησαν είδαμε και κλιπάκια, και τρέιλερ, και γενικά ΑΣ ΒΓΕΙ ΣΤΙΣ ΑΙΘΟΥΣΕΣ.
Το καλό: Alfonso Cuaron.
Το κακό: -

2. Σούπερμαν + Μπάτμαν

Όλοι περίμεναν τι θα γίνει με την ταινία Justice League και η DC/Warner μας γλέντησε ανακοινώνοντας αντ’αυτού πως το σίκουελ του Man of Steel θα έχει μέσα και τον Μπάτμαν. Μετά θα γίνει ταινία Flash, και μετά, κατά το 2017, θα έρθει (ίσως) η Justice League.
Το καλό: Ότι θα δούμε Μπάτμαν και Σούπερμαν στην ίδια ταινία! Υποθέτω αυτή η φράση ξεπερνά οτιδήποτε άλλο συνέβη ή ανακοινώθηκε στο φετινό Σαν Ντιέγκο, βάσει της δύναμης και μόνο των δύο αυτών θρυλικών χαρακτήρων.
Το κακό: Ότι θα τη γυρίσει ο Ζακ Σνάιντερ που είναι σκηνοθέτης μόνο με την πολύ ευρεία έννοια του όρου. Ότι με βάση αυτή την προβλεπόμενη ημερομηνία, και την συνεχιζόμενη ανικανότητα της Warner να γυρίσει μια ταινία Wonder Woman, σημαίνει πως η Marvel θα έχει φτιάξει ταινίες με τον Ant-Man, τον Doctor Strange, τον Batroc the Leaper και τον Rocket Racoon πριν η Warner βάλει τη Wonder Woman στη μεγάλη οθόνη. Πραγματικά, απολύεστε.

1. X-Men: Τα Πάντα Όλα

Είναι αυτό το επικότερο καστ όλων των εποχών; Θέλω να πω, ας το δούμε ψύχραιμα. Jennifer Lawrence (Όσκαρ), Hugh Jackman (Χρυσή Σφαίρα, Έμμυ, Τόνι, υποψηφιότητα Όσκαρ), Anna Paquin (Όσκαρ), Peter Dinklage (Έμμυ, Λάνιστερ), Ellen Page (υποψηφιότητα Όσκαρ), Halle Berry (Όσκαρ), James McAvoy (BAFTA, MTV Movie Award... σόρι, ό,τι έχει ο καθένας...), Patrick Stewart (OBE), Ian McKellen (Γκάνταλφ), Michael Fassbender (Michael Fassbender). Δηλαδή ΟΚ, σίγουρα είναι εκεί ψηλά. Αν ποτέ ο Woody Allen ή ο Robert Altman σκηνοθετούσαν ταινία X-Men (........), και πάλι τέτοιο καστ δε θα το είχαν.
Όλοι αυτοί συγκεντρώθηκαν και ανέβηκαν στη σκηνή για να μιλήσουν για το uber-X-film που ετοιμάζει ο Bryan Singer, που επιστρέφει στο X-universe για να διορθώσει ό,τι πήγε στραβά όταν το παράτησε για να το αναλάβει ο Brett Ratner. Η ιστορία της καρα-πολυαναμενόμενης ταινίας είναι βασικά πολύ παρεμφερής, καθώς οι X-Men του ενός φιλμικού σύμπαντος προσπαθούν να επιστρέψουν με κάποιο τρόπο στο άλλο, για να διορθώσουν όσα έχουν πάει κατά διαόλου στο δικό τους.
Είναι βασισμένο στο θρυλικό “Days of the Future Past” του Chris Claremont, στο οποίο κατά σύμπτωση o villain είναι όντως ο Brett Ratner.
Το καλό: ΤΑ ΠΑΝΤΑ. Αυτή η ταινία είναι πιο αναμενόμενη κι από το Avengers 2 κι από το Superman/Batman. Μαζί.
Το κακό: Η σκέψη πως ο Singer μας έχει ήδη αποκαλύψει τα πάντα για το φιλμ και πως όταν έρθει η ώρα να το δούμε δε θα έχει μείνει τίποτα να απολ--- ΟΚ, ποιον κοροϊδεύω. Είναι η ταινία της -επόμενης- χρονιάς. Χωρίς την παραμικρή αμφιβολία.

Σάββατο 6 Ιουλίου 2013

Όλιβερ Τουίστ

Ο Όλιβερ Τουίστ ήρθε στον κόσμο λίγα μόλις λεπτά πριν πεθάνει η μητέρα του. Ύστερα από ένα τόσο τραγικό γεγονός, η ζωή του δε φαντάζει καθόλου ευοίωνη… Μέσα σ’ έναν κόσμο που δε συγχωρεί και δε χαρίζει, θύμα της πιο μεγάλης ένδειας, το μικρό αγόρι πρέπει να μεγαλώσει και να επιβιώσει. Πώς όμως να νικήσει κανείς την πείνα και την κακομεταχείριση χωρίς να στραφεί στο έγκλημα; Μέσα από μια άκρως ρεαλιστική διήγηση, ο Κάρολος Ντίκενς σκιαγραφεί τη δύσκολη ζωή των παιδιών της εργατικής τάξης στη βικτοριανή Αγγλία. Καταδεικνύει στους εφησυχασμένους αστούς αναγνώστες του πως οι μικροί αναξιοπαθούντες, τους οποίους τόσο φοβούνται και περιφρονούν, δεν είναι παρά το αποτέλεσμα των νόμων που οι ίδιοι έφτιαξαν. Ανάμεσα στην εκμετάλλευση και το έγκλημα, τα παιδιά αυτά δεν έχουν καμία άλλη επιλογή…



Μια σύγχρονη ματιά στα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας σε καλοδουλεμένες αποδόσεις, με την υπογραφή των πιο σύγχρονων εικονογράφων. Για αναγνώστες που προτιμούν να συνδυάζουν τις λέξεις με εικόνες αλλά και για τους λάτρεις των κόμικς.

Εκδότης : ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
Συγγραφέας : Ντίκενς Κάρολος
Μεταφραστής : Γιαννακοπούλου Χαρά

Πέμπτη 4 Ιουλίου 2013

Οι τρεις σωματοφύλακες

Ο νεαρός Ντ’ Αρτανιάν εγκαταλείπει το πατρικό του για να πάει στο Παρίσι, με σκοπό να παρουσιαστεί στον κύριο Ντε Τρεβίλ, διοικητή του σώματος των σωματοφυλάκων του βασιλιά και παλιά γνωριμία του πατέρα του. Ακολουθεί μια σειρά από γεγονότα που οδηγούν γρήγορα τον νεαρό Γασκόνο στο χείλος της καταστροφής, καθώς θα χρειαστεί να μονομαχήσει με τρεις σωματοφύλακες (τον Άθω, τον Πόρθο και τον Άραμη) αλλά και με τους φρουρούς του καρδινάλιου Ρισελιέ. Κι αυτά είναι μόνο η αρχή των περιπετειών του…



Μια σύγχρονη ματιά στα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας σε καλοδουλεμένες αποδόσεις, με την υπογραφή των πιο σύγχρονων εικονογράφων. Για αναγνώστες που προτιμούν να συνδυάζουν τις λέξεις με εικόνες αλλά και για τους λάτρεις των κόμικς.

Εκδότης : ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΤΑΚΗ
Συγγραφέας : Δουμάς Αλέξανδρος
Μεταφραστής : Μανδηλαράς Φίλιππος

Τρίτη 2 Ιουλίου 2013

Τσακ!!! Πατ!!! Μπουμ!!!

Μια περιπλάνηση στον κόσμο των απίθανων κατασχέσεων, των παράξενων ηρώων και των οπτικοποιημένων ήχων

Μια προσπάθεια προσέγγισης του κόσμου των απίθανων καταστάσεων, των παράξενων ηρώων και των οπτικοποιημένων ήχων, μέσα στο περιβάλλον συνεχώς μεταβαλλόμενων κοινωνικών και πολιτιστικών συνθηκών.

Ο 20ός αιώνας χαρακτηρίστηκε από πολλούς σαν αιώνας του κινηματογράφου. Αλλά και του ραδιοφώνου. Και της τζαζ. Και της κατάκτησης του διαστήματος. Και των υπολογιστών. Και των κόμικς βεβαίως-βεβαίως.
Οι σχέσεις τους πολύπλοκες...

Απλές αναφορές προσφέρονται απλά και μόνο σαν πιθανά ερεθίσματα για όποιον θα ήθελε να ψάξει πιο βαθειά και ουσιαστικά...




Γιώργος Τσίτσοβιτς
Μαμούθ Comix, 2013
336 σελ.
ISBN 978-960-321-550-9