Ο Jose Munoz γεννήθηκε στο Buenos Aires. Στην ηλικία των 16 ετών, πηγαίνει να φοιτήσει στην σχολή του Σολάνο Λοπέζ. Από τα 18 και μετά από δύο χρόνια κοντά στον δάσκαλο και σχεδιαστή κόμικς φτιάχνει μόνος του πλέον τα σχέδια του. Αφού περάσουν τέσσερα χρόνια συνεργάζεται με τον Εουτζένιο Σαπιέτρο στο σενάριο, και πραγματοποιεί την πρώτη του εμπορική επιτυχία στην Αργεντινή, με την σειρά «Precinto 56».Από εκείνη την περίοδο και μετά δουλεύει με παραγγελίες από την μεγάλη Βρετανία. Το 1972 έρχεται εγκατασταθεί μόνιμα στο Λονδίνο. Το πρόβλημα με την μεγάλη επαγγελματική επιτυχία που έχει, είναι το γεγονός ότι πλέον δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με την δημιουργία δικών του κόμικς.
Το 1974 λοιπόν, και ενώ κάνει τις διακοπές του στην Ισπανία, συναντάται με τον συμπατριώτη του, Carlos Sapayo, όπου ξεκινά και η συνεργασία τους.
Το φθινόπωρο του 1974 είναι έτοιμη η πρώτη ιστορία του Άλακ Σίννερ. Βαθιά επηρεασμένος από τον Hugo Pratt, τον μεγάλο Alberto Breccia δημιουργεί τον βασικό χαρακτήρα μίας σειράς επεισοδίων. Πρόκειται για έναν ντετέκτιβ καρμπόν αυτών που πρωταγωνιστούν στα film noir. Λίγο από προσωπική αποτυχία (loser), κάτι από μισογεμάτες μπουκάλες αλκοόλ (βασικά whisky), και αρκετό πιστολίδι αποτελούν τον συνδετικό κρίκο των περιπετειών του Άλακ Σίννερ, με το κινηματογραφικό ιδίωμα του film noir.
Στο συγκεκριμένο άλμπουμ έχουμε 3 ιστορίες. Στην πρώτη ιστορία με τίτλο «Σκοτεινή Πόλη» βλέπουμε τον Άλακ Σίννερ σε πρώτο πλάνο να κάνει την άσχετη δουλειά με το βασικό επάγγελμα του, του ταξιτζή. «Πενία τέχνης κατεργάζεται» αλλά όπως θα δούμε στο ταξί συναντάει και τον πελάτη του. Είναι ένας πιτσιρικάς ιδεολόγος, ο οποίος βρίσκεται σε σύγκρουση με την εργοδοσία του. Έχουμε την εμφάνιση παράνομων μεταναστών (και φτηνού εργατικού δυναμικού παράλληλα), μπράβων που με την γροθιά και τα πιστόλια εφαρμόζουν μία ιδιόμορφη πειθώ, και μίας μοιραίας νέγρας καλλονής η οποία φλερτάρει και τελικά συνδέεται με τον ήρωα. Το τέλος τραγικό από όλες τις απόψεις. Οι μπράβοι μαχαιρώνουν και η γυναίκα φεύγει. Ο ήρωας μένει πάλι μόνος με μοναδική παρέα το αλκοόλ, το τσιγάρο να του κάνουν παρέα ακόμη και στα γενέθλια του. Η μοναξιά μην ξεχνάμε, βασικό στοιχείο όλων των πραγματικών πρωταγωνιστών του noir.
Στην δεύτερη ιστορία με τίτλο «Εκείνος του οποίου η καλοσύνη είναι απέραντη», έχουμε την ιστορία μίας φυγής. Μία φυγή με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι νεαρών παιδιών, τέκνων ευσεβών ακόλουθων του Θεού. Την κάνουν όμως μακριά τους με μεγάλα βήματα. Οι χαρακτήρες που παρελαύνουν, για ακόμη μία φορά, δεν διακρίνονται για την άψογη ηθική τους. Νταβατζήδες, ναρκωτικά, και ανθρώπινα πάθη συνιστούν ένα σκοτεινό σκηνικό. Τελικά αποδεικνύεται, με τραγικό τρόπο, ότι τα ανθρώπινα πάθη είναι πολλές φορές αυτά που κυβερνάνε την ζωή μας και μας οδηγούν σε πράξεις οι οποίες σίγουρα δεν ανταποκρίνονται στα χρηστά ήθη.
Σε αυτά δεν αντιστέκονται ούτε οι ίδιοι αντιπρόσωποι του Θεού στη Γη….
Στη τρίτη και τελευταία ιστορία του άλμπουμ «Η ζωή δεν είναι κόμικς μωρό μου…», έχουμε και μία έκπληξη. Οι ίδιοι οι δημιουργοί έρχονται να πάρουν μέρος στην ιστορία, με τα πραγματικά τους ονόματα και την πραγματική τους ιδιότητα. Συστήνονται στον Σίννερ σαν δημιουργοί κόμικς, οι οποίοι τον βρήκαν από τον τηλεφωνικό κατάλογο, και τον ακολουθούν στις περιπέτειες του. Ο ρόλος τους επικουρικός. Τους συναντάμε να φυλάνε τσίλιες σε πόρτες διαφυγής, να παίζουν σκάκι στο σπίτι του Άλακ, να πίνουν το ουίσκι του και να εμπνέονται από το γραφείο του για τα σχέδια του σπιτιού του ήρωα των κόμικς τους, να σηκώνουν τα τηλέφωνα στο γραφείο του, ενώ ο Σίννερ λείπει, και να υποδέχονται τους επισκέπτες του (καλοδεχούμενους και μη).
Κατά τα άλλα έχουμε μία ιστορία βγαλμένη από τα σπλάχνα μίας μητρόπολης (Νέα Υόρκη) που βράζει το κατακαλόκαιρο. Φυσικά αυτό δεν είναι κάτι που εμποδίζει τον πρωταγωνιστή να κυκλοφορεί με κοστούμι. Φυσικά πίνει μπύρες στα μπαράκια, περιπλανώμενος στην πόλη, προσπαθώντας να λύσει το μυστήριο που του έχει αναθέσει ιδιοκτήτης μεγάλης εφημερίδας, και να γλιτώσει την σύλληψη από την αστυνομία, από την στιγμή που βρίσκεται ύποπτος για φόνο. Και φυσικά θα πρέπει να κάνει κάτι για να γλιτώσει το τομάρι του.
Πως θα το καταφέρει αυτό; Oι Munoz και Sampayo θα τον βοηθήσουν ;
Απλά ένα άλμπουμ σταθμός!
Munoz, Sampayo
Εκδόσεις: ΒΑΒΕΛ Noir 1990.
Μετάφραση: Γ. Σιούνας.
Επιμέλεια: B. Νικάκης.
Lettering: Παυλίνα Καλλίδου.
Σύνθεση Εξωφύλλου: Σταύρος Κούλας.
Το 1974 λοιπόν, και ενώ κάνει τις διακοπές του στην Ισπανία, συναντάται με τον συμπατριώτη του, Carlos Sapayo, όπου ξεκινά και η συνεργασία τους.
Το φθινόπωρο του 1974 είναι έτοιμη η πρώτη ιστορία του Άλακ Σίννερ. Βαθιά επηρεασμένος από τον Hugo Pratt, τον μεγάλο Alberto Breccia δημιουργεί τον βασικό χαρακτήρα μίας σειράς επεισοδίων. Πρόκειται για έναν ντετέκτιβ καρμπόν αυτών που πρωταγωνιστούν στα film noir. Λίγο από προσωπική αποτυχία (loser), κάτι από μισογεμάτες μπουκάλες αλκοόλ (βασικά whisky), και αρκετό πιστολίδι αποτελούν τον συνδετικό κρίκο των περιπετειών του Άλακ Σίννερ, με το κινηματογραφικό ιδίωμα του film noir.
Στο συγκεκριμένο άλμπουμ έχουμε 3 ιστορίες. Στην πρώτη ιστορία με τίτλο «Σκοτεινή Πόλη» βλέπουμε τον Άλακ Σίννερ σε πρώτο πλάνο να κάνει την άσχετη δουλειά με το βασικό επάγγελμα του, του ταξιτζή. «Πενία τέχνης κατεργάζεται» αλλά όπως θα δούμε στο ταξί συναντάει και τον πελάτη του. Είναι ένας πιτσιρικάς ιδεολόγος, ο οποίος βρίσκεται σε σύγκρουση με την εργοδοσία του. Έχουμε την εμφάνιση παράνομων μεταναστών (και φτηνού εργατικού δυναμικού παράλληλα), μπράβων που με την γροθιά και τα πιστόλια εφαρμόζουν μία ιδιόμορφη πειθώ, και μίας μοιραίας νέγρας καλλονής η οποία φλερτάρει και τελικά συνδέεται με τον ήρωα. Το τέλος τραγικό από όλες τις απόψεις. Οι μπράβοι μαχαιρώνουν και η γυναίκα φεύγει. Ο ήρωας μένει πάλι μόνος με μοναδική παρέα το αλκοόλ, το τσιγάρο να του κάνουν παρέα ακόμη και στα γενέθλια του. Η μοναξιά μην ξεχνάμε, βασικό στοιχείο όλων των πραγματικών πρωταγωνιστών του noir.
Στην δεύτερη ιστορία με τίτλο «Εκείνος του οποίου η καλοσύνη είναι απέραντη», έχουμε την ιστορία μίας φυγής. Μία φυγή με πρωταγωνιστές ένα ζευγάρι νεαρών παιδιών, τέκνων ευσεβών ακόλουθων του Θεού. Την κάνουν όμως μακριά τους με μεγάλα βήματα. Οι χαρακτήρες που παρελαύνουν, για ακόμη μία φορά, δεν διακρίνονται για την άψογη ηθική τους. Νταβατζήδες, ναρκωτικά, και ανθρώπινα πάθη συνιστούν ένα σκοτεινό σκηνικό. Τελικά αποδεικνύεται, με τραγικό τρόπο, ότι τα ανθρώπινα πάθη είναι πολλές φορές αυτά που κυβερνάνε την ζωή μας και μας οδηγούν σε πράξεις οι οποίες σίγουρα δεν ανταποκρίνονται στα χρηστά ήθη.
Σε αυτά δεν αντιστέκονται ούτε οι ίδιοι αντιπρόσωποι του Θεού στη Γη….
Στη τρίτη και τελευταία ιστορία του άλμπουμ «Η ζωή δεν είναι κόμικς μωρό μου…», έχουμε και μία έκπληξη. Οι ίδιοι οι δημιουργοί έρχονται να πάρουν μέρος στην ιστορία, με τα πραγματικά τους ονόματα και την πραγματική τους ιδιότητα. Συστήνονται στον Σίννερ σαν δημιουργοί κόμικς, οι οποίοι τον βρήκαν από τον τηλεφωνικό κατάλογο, και τον ακολουθούν στις περιπέτειες του. Ο ρόλος τους επικουρικός. Τους συναντάμε να φυλάνε τσίλιες σε πόρτες διαφυγής, να παίζουν σκάκι στο σπίτι του Άλακ, να πίνουν το ουίσκι του και να εμπνέονται από το γραφείο του για τα σχέδια του σπιτιού του ήρωα των κόμικς τους, να σηκώνουν τα τηλέφωνα στο γραφείο του, ενώ ο Σίννερ λείπει, και να υποδέχονται τους επισκέπτες του (καλοδεχούμενους και μη).
Κατά τα άλλα έχουμε μία ιστορία βγαλμένη από τα σπλάχνα μίας μητρόπολης (Νέα Υόρκη) που βράζει το κατακαλόκαιρο. Φυσικά αυτό δεν είναι κάτι που εμποδίζει τον πρωταγωνιστή να κυκλοφορεί με κοστούμι. Φυσικά πίνει μπύρες στα μπαράκια, περιπλανώμενος στην πόλη, προσπαθώντας να λύσει το μυστήριο που του έχει αναθέσει ιδιοκτήτης μεγάλης εφημερίδας, και να γλιτώσει την σύλληψη από την αστυνομία, από την στιγμή που βρίσκεται ύποπτος για φόνο. Και φυσικά θα πρέπει να κάνει κάτι για να γλιτώσει το τομάρι του.
Πως θα το καταφέρει αυτό; Oι Munoz και Sampayo θα τον βοηθήσουν ;
Απλά ένα άλμπουμ σταθμός!
Munoz, Sampayo
Εκδόσεις: ΒΑΒΕΛ Noir 1990.
Μετάφραση: Γ. Σιούνας.
Επιμέλεια: B. Νικάκης.
Lettering: Παυλίνα Καλλίδου.
Σύνθεση Εξωφύλλου: Σταύρος Κούλας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου